Börn í blindhæðarússíbana - daglegar ferðir í boði
Stundum er gott að horfa á hlutina úr svolítilli fjarlægð og fá annað sjónarhorn en það sem blasir við þegar maður er sjálfur að garfast í hlutunum. Í gær sat ég heima og horfði á bæjarstjórnarfund í Fjarðabyggð af því að ég komst ekki á hann sjálf. Fundurinn var óvenjulangur og strangur. Þar var aðallega tekist á um eitt mál; þá tillögu meirihlutans að loka hálfum grunnskólanum á Stöðvarfirði og keyra nemendur á Fáskrúðsfjörð.
Fyrir rúmum tveimur árum var gerð ýtarleg skýrsla um hagræðingu og mögulegar sameiningar í fræðslumálum í Fjarðabyggð. Svo virðist sem meirihlutinn hafi ekki lesið skýrsluna eða ákveðið að hunsa það sem í henni stendur en þar segir að þegar kynntar hafi verið hugmyndir um akstur grunnskólabarna yfir á Fáskrúðsfjörð hafi komið fram „mikil andstaða [...] bæði vegna hættulegs vegar og einnig vegna þess að það hefði í för með sér að grunnskólahald yrði lagt af á Stöðvarfirði."
Það er einmitt þessi hættulegi vegur, einn sá allra hættulegasti á landinu samkvæmt óháðum úttektum, sem bæjarfulltrúar í öllum flokkum kvarta sáran yfir. Eðlilega, hann er skelfilegur. Mjór og hlykkjóttur blindhæðarússíbani. En svo vill meirihluti þessara sömu bæjarfulltrúa láta grunnskólakrakka rúnta hann á hverjum einasta virka degi, allan veturinn.
Þetta eru líka sömu bæjarfulltrúar og skammast reglulega í alþingis- og embættismönnum, stofnunum og fyrirtækjum yfir því að þjónusta á landsbyggðinni sé sífellt skert. Ef það er ekki verið að loka bankaútibúinu, þá er verið að minnka viðveru lækna eða fækka lögreglumönnum. Svo snúa þeir sér í hálfhring og gera nákvæmlega það sama og þeir kvarta sjálfir yfir. Trúverðugt.
Meirihlutinn, þessi sem samdi sín á milli um menn og málefni eftir kosningarnar í vor, kvartar nú sáran undan því að minnihlutinn finni að þessari tillögu. Reyndar kvartar hann ekki yfir því beint, heldur talar um „karp" og „ósamstöðu", því minnihlutinn eigi ekki að vera með þessi leiðindi, heldur koma með lausnir. Þetta er sami meirihlutinn og sleppir því alveg að spyrja minnihlutann hvað honum finnst nema svona stöku sinnum, þegar honum hentar. Stundum sleppir hann því meira að segja að upplýsa minnihlutann, hvað þá spyrja hann. Svo skilur meirihlutinn ekkert í því að það séu ekki allir ýkt hressir næst þegar á minnihlutanum þarf að halda. Ef meirihlutinn vill „þjóðstjórn" í bæjarstjórn Fjarðabyggðar, sem mér hefur reyndar alltaf þótt ljómandi góð hugmynd, þá á hann auðvitað að reyna að mynda hana. En þá þýðir ekki að semja bara við suma.
Samningar virðast svo sem ekki vera sérstaklega sterk hlið hjá þessum meirihluta. Þeir gerðu samninga við kjósendur. Annar flokkurinn sagði skólana vera „hjarta samfélagsins" og að „áfram [þyrfti] að standa vörð um skólastarf í sveitarfélaginu". Hinn vildi „tryggja skólastofnunum sveitarfélagsins fjármagn til að halda áfram uppbyggingu á metnaðarfullu og öflugu skólastarfi". En svo veiddist engin loðna og þá þarf auðvitað að loka skólanum á Stöðvarfirði. Það gefur auga leið.
Nú er meirihlutinn í vandræðum. Það vantar 70 milljónir upp á að hægt sé að klára fjárhagsáætlun fyrir fræðslumálin. Miðað við hversu fá svör fengust við spurningum minnihlutans í dag má búast við ansi mörgum andvökunóttum hjá meirihlutanum því hugmyndina á að útfæra fyrir seinni umræðu um fjárhagsáætlun. Hún er eftir mánuð. Fjórar vikur. Hviss, bamm, búmm.
Fyrir þessari furðulegu hugmynd, sem ekki er búið að útfæra, talar meirihlutinn. Talar og talar. Talar yfir fullum sal af fólki, aldrei þessu vant. Talar yfir Stöðfirðingum sem mættu til að mótmæla. Og það er ekki bara meirihlutinn sem talar, heldur líka ópólitíski bæjarstjórinn okkar, enda sendi meirihlutinn hann ásamt embættismanni til að ræða við Stöðfirðinga fyrr í vikunni. Það er nefnilega þannig að ef maður er með vonda hugmynd sem mun leggjast illa í fólk er miklu þægilegra að finna sendiboða. Það er ekki nærri eins mikið bögg. Þá þarf maður ekkert að horfa framan í foreldrana sem munu sitja með krosslagða putta og tær í vinnunni á meðan litla skólarútan mætir risastórum flutningabíl í hálku á einni blindhæðinni á Suðurfjarðavegi. Þá er nú miklu betra að hella sér upp á kaffibolla á tékka á dómunum um jólabækurnar í Kiljunni.
Og þar sem ég sat heima í stofu og fylgdist grannt með fundinum, skildi ég þetta betur en nokkru sinni fyrr.
Er skrýtið að fólk á Íslandi nenni ekki pólitík lengur? Er nema von að fólk telji tímanum betur varið á kaffihúsi eða á Facebook en á kjörstað?
Þetta er nú, allavega á dögum eins og í dag, meira bévítans ruglið.
