„My husband…
Ef einhverjum finnst það verra að ég byrji á útlensku vil ég rifja það upp að þegar „Landinn“ fór hringinn í haust spjallaði Gísli bara við Vinný um Stúdíó síló; allur búturinn héðan á ensku sem ég held að hafi hvergi verið annarsstaðar. Bara flott.Framhaldið frá þessum húsbónda er stutt.
H. F. JONATHAN
Died Feb. 5. 1913“
Mér dettur nú ekki önnur frændsemi í hug en sú að Anna María kallaði alla blakka hér frændur sína.
Þetta byrjaði á frétt á vef BBC um kirkjugarð svartra í Bandaríkjunum einhversstaðar, sem kom í ljós þar sem verið var að grafa fyrir einhverju mannvirki og látið að því liggja að ekki væri búið að „tína“ blettinum ef húðlitur þeirra sem áttu nú þarna bein hefði verið hvítur.
Kannski var það Samherjamálið sem gerði það að ég skoðaði eina frétt til, um vanhirta grafreiti vestra. Þetta var myndklippa þar sem fólk sást vera að hreinsa grafreit. Slá grasið, bursta legsteina, reita og klippa gróður, og þetta var í eða við Richmond í Virginíu. Það var þarna sem myndin af steininum hans Jónatans var tekin.
Hann hefði getað verið fæddur fyrir þrælastríðið 1861 en að líkum ekki orðinn gjaldgengt byssufóður. Konan hans vissi ekki hvenær hann var fæddur, það er ljóst.
Nú er það sársaukalaust af minni hálfu þótt Samherji hafi verið það fyrirtæki sem fór með fiskinn frá Stöðvarfirði, eins þótt þaðan, frá Stöðvarfirði, hafi til skamms tíma hlutfallslega fleiri getað rakið ættir sínar til Afríku en af öðrum plássum í landinu. Upphaf veiðistjórnunar okkar varð til í „kreðsum“ utan Akureyrar og gremja mín yfir fátæklegu innihaldi hausaskelja þeirra sem þar réðu för beinist ekki að Samherja og uppáhalds stýrimanninum þeirra.
Hins vegar ligg ég ekki á þeirri skoðun minni að það verði fræðaheimi Íslendinga til giska mikillar skammar í því sem eftir kann að vera af framtíð mannkyns á þessari blessuðu jörð ef Íslendingum tekst ekki að koma því til skila vafningalaust að hér hafi það skilist hvað vinir (engar gæsalappir) Kristjáns Þórs voru að gera í Namibíu.
Sumar klausur eru mér kærari en aðrar, þessi sérstaklega: „En á undanförnum árum hefur líka annað hugtak þróast sem snertir þetta algerlega og það er svokölluð vistkerfisnálgun við stjórn auðlindanýtingar, vistkerfisnálgun við stjórnun fiskveiða sérstaklega. Þar sem í raun og veru í stað þess að einblína einvörðungu, eins og kannski gert var um áratuga skeið, á einstaka fiskistofna þegar menn eru að nýta þá og veiða þá með skynsamlegum hætti, þá er reynt að taka tillit til afleiðinga veiða og annarra athafna mannsins á fiskistofnana sem verið er að veiða og líka aðra stofna í kerfinu og aðra umhverfishætti þ.e.a.s. skaða ekki umhverfið varanlega með veiðum og athöfnum mannsins.“
Brot úr viðtali við Jóhann Sigurjónsson forstöðumann Hafró í júlí 2014 í Rúv.- Það er gjörsamlega útilokað annað en skilja þetta þannig að vistkerfi séu, fyrir Hafró, til þess að gera ný vísindi.
„Og hvenær dó hún“?
Þetta var spurning um konu sem hafði aldrei búið annars staðar en í sveit og hafði dottið það í hug að hún ætti mögulega að fá eitthvað úr lífeyrissjóði bænda; og hún var enn lifandi. Í þessari sögu skrifaði hreppsstjóri, eða kannski var það oddviti, upp á að konan hefði lifað af búskap alla sína ævi hingað til. Enda var þetta vel gefinn maður, stjórinn.
Við getum beðist afsökunar á því sem við gerum, eða gerum ekki, en ekki hver við erum. Er það ekki nokkuð ljóst? Það er þess vegna sem ég bið forláts á að hafa ekki verið duglegri við að bölva aðgerðarleysi þeirra sem þora ekki að æmta eða skræmta, finnst eðlilegt að taka, ekki bara lífsbjörg, lífsviðurværi, heldur part af framtíð fólks frá því, af því að það er dökkt í öðru landi og konur í þessu.
