Fyrir tæpum 220 árum steig á land í Djúpavogi farþegi af dönsku kaupskipi. Hann hét Hans Jónatan og var þræll í Danmörku, landi þar sem þrælahald var bannað samkvæmt lögum en það kom samt ekki í veg fyrir að danskir dómstólar felldu þann dóm að hann skyldi fluttur til Vestur-Indíum þar sem eigandi hans hugðist selja hann.
Það er sorglegt að flókið regluverk, úr sér gengin löggjöf, steinrunnar stofnanir og skilningsleysi kerfisins sé dragbítur framfara og verðmætasköpunar í íslenskri matvælaframleiðslu. Á sama tíma höfum við fjölmörg sóknarfæri í óbeisluðum krafti, hugviti, auðlindum og dugnaði í íslenskum sveitum og sjávarplássum.
„Sameiginleg sjávarútvegsstefna heitir sameiginleg sjávarútvegsstefna af því að hún er sameiginleg“. Þessi fleygu orð lét Guðlaugur Þór Þórðarson utanríkisráðherra falla á Alþingi í vor þegar umræða fór fram um endurupptöku aðildarviðræðna við Evrópusambandið að frumkvæði þingflokks Viðreisnar.
Ég er alin upp í Reykjavík. Ekki bara það, heldur bjó ég á Laugaveginum milli tvítugs og þrítugs, djammaði stíft og naut lífsins – enda lifum við jú bara einu sinni og ég ætlaði ekki að láta mér leiðast.
Nýfrjálshyggja síðustu áratuga hefur svipt dreifbýli og smáþorp Íslands efnahagslegu og pólitísku valdi. Jarðir, kvóti og auðlindir eru keyptar upp af auðkýfingum að sunnan eða erlendis frá og heimamenn sitja eftir með minna og minna milli handanna.
Undanfarna áratugi hafa þær raddir heyrst að Alþingi sé afgreiðslustofnun, stimpilpúði og viljalaust verkfæri ríkisstjórnarinnar, sem svipt hafi verið sjálfstæði við lagasetningu. Flest lagafrumvörp séu samin af embættismönnum í ráðuneytunum, lögð fram af ráðherrunum og að lokum samþykkt af Alþingi.
Undanfarna áratugi hefur ríkt viðvarandi stöðnun á húsnæðismarkaði víða um land með þeim afleiðingum að atvinnuuppbygging og eðlileg samfélagsþróun hefur tafist. Til þess að bregðast við þessari þróun hefur Framsókn sett húsnæðismál á landsbyggðinni á oddinn síðustu ár. Árangurinn af þessum aðgerðum er farinn að sjást víða um land. Sú stöðnun sem áður var í húsbyggingum í landsbyggðunum hefur nú verið rofin með fjölþættum aðgerðum stjórnvalda.
Það er ekki hægt að lýsa byggðastefnu síðustu áratuga á annan hátt en að hún hafi verið byggðaeyðing. Auður, pólitískt og efnahagslegt vald hefur streymt frá landbyggðinni. Gegn þessu langa hnignunarskeiði teflir Sósíalistaflokkurinn fram sósíalískri byggðastefnu sem er stefna uppbyggingar með félagslegum lausnum og valdefling byggðanna.